Annanem....

Ben küçükken annanemle çok yakın otururduk,onun elinde büyüdüm.Resimde kucağında görünen bebek Sena.

.

Sena 3 yaşındayken kaybettim annanemi,onun yeri bende hep ayrı olmuştur,biliyorum ki benim yerimde onda ayrıdır.Mekanın cennet olsun annaneciğim.

.

Annanemin Hidiv Kasrı'na çok yakın kocaman bahçeli evi vardı.Benim bütün çocukluğum o bahçede ve o bahçedeki ağaçların üzerinde geçti.

Hatta annemler beni eve götürecekleri zaman gitmemek için ağaçların en tepesine çıkar,onlar gidene kadar da inmezdim.Daha sonra da gecenin bir yarısı annaneme beni eve götür babam gelmiştir dızım nerde demiştir diye tuttururdum.Annanemde çoğu zaman beni ikna edemez sırtında eve getirirdi.

.

Çok isterdim daha yaşamasını Sena'nın Serra'nın büyüdüğünü görmesini.Benim ev aldığımı,mutlu olduğumu görmesini...Çünkü kendi çok çile çekmiş zamanında dedemden,bir gün yüzü görmemiş.Dedemin vefatından 4 sene sonra da kendi vefat etti ve bu 4 sene zarfında kimseye muhtaç olmadı,evinde yaşadı.

.

Canım annanem seni hiç unutmayacağım.Sena ve Serra'ya da ninelerini hep hatırlatacağım.Seni çok seviyorum..

.

Bugün annanemi düşündüm çektiği çileleri,bize düşkünlüğünü...bunları yazmak geldi içimden......göz pınarlarımda zor zaptetiğim yaşlarla ve boğazımda bir yumruyla....