Hayat Sen Ne Çabuk Harcadın Beni...

Başlıkdan da anlaşılacağı üzere bu ara yine karamsarlık sardı beni,bilmiyorum bazen hayattan hiç bir beklentimin karşılığını alamadığımı hissediyorum.Sanki öylesine bir rüzgara kapılmış sürükleniyorum gibi...
.
Hangimizin hayalleri gerçek oldu sanki diyebilirsiniz ama benim en büyük hayalim çocuklarıma kendim bakıp büyütmek,büyürken hiç bir anını kaçırmamak.Akşam gidince annanesinden bak bugün böyle yaptı,bak bugün şöyle yaptı dediğini duymak istemedim hiç bir zaman,o anlarında tek ben yanında olmak tek ben yavrumla o anları paylaşmak istedim.Ama hayat şartları yaşam standartları için çalışmam şarttı,hala da şart.
.
Peki nereye kadar bu koşuşturma?..ben ne zaman çocuklarımla başbaşa kalabileceğim.Sena'nın en büyük hayali olan sınıf annesi ol bu sene anne ne olur? yalvarmalarını ne zaman gerçekleştireceğim? Onları da bu çarkın içine sokmam gereklimiydi...Bazen diyorum çocuk istemekle egomu mu tatmin ettim,onlara yeterli annelik yapamadıktan sonra her anında yanında olamadıktan sonra ne anlamı var,ilerde ben onlardan ne bekleyebilirim?...
.
Bana demeyecekler mi anne sen bizim ihtiyacımız olunca bizi bir eşya gibi annaneme bıraktın akşam da aldın ama gündüz de benim sana ihtiyacım vardı düşünce,canım yanınca yanımda seni aradım,annemi istiyorum diye ağladım ama sen yoktun....demeyecekler mi?....Onlara bunu yaşatmaya ne hakkım vardı...
.
Çok üzgünüm ,çok canım sıkkın,bir tek çalışan anne ben değilim biliyorum hatta benim çocuklarım annemde kreşde,yuvada filan değil çok şükür bunu da biliyorum ama şu kalbime söz geçiremiyorum,her anımı onlarla paylaşmak istiyorum.Bunları düşünerek sıkılıyorum...sıkılıyorum...